RTV Nunspeet

Dat gedicht wordt inmiddels massaal gedeeld en raakt velen in het dorp en daarbuiten.

Kirsten twijfelde lang voordat ze het gedicht openbaar maakte. “Ik vond het heel spannend. Ik heb eerst aan naasten het gedicht laten lezen en om hun mening gevraagd en uiteindelijk toch met hart in de keel gepost.”

Sloeg in als een bom

Zelf was ze maandagavond niet bij het drama aanwezig, maar de nabijheid maakte de schok des te groter. “Ik was nog even aan het werk en dan zou ik ook aan de straat gaan staan om te kijken.” Het nieuws dat haar even later bereikte, sloeg in als een bom.

“Je voelt op dat moment de schok, de spanning, de schrik,” vertelt ze. “Je gaat in je hoofd na wie daar wonen die je kent en wie daar eventueel zouden kunnen staan. Je hoort tig verhalen voorbij komen en dan ben je eigenlijk gewoon machteloos, terwijl je iedereen zou willen helpen die daar is. Dat gevoel van machteloosheid en hulp willen bieden, dat zou denk ik iedereen hebben.”

Bijzonder en puur

Schrijven is voor Kirsten een manier om zich te uiten. “Ik schrijf weleens wat voor mezelf, maar nu vond ik het heel bijzonder en puur hoe dit mensen raakte. Als iets mij raakt en mij maar niet loslaat, dan geef ik daar graag woorden aan, zodat het begrijpelijker of herkenbaar wordt." Dat is precies wat ze vervolgens gedaan heeft.

"Ik hoorde ook dat prachtige lied ‘Lichtjesnacht’, en heb ik geprobeerd daar iets van mee te nemen.”

Zie ook:Lied en gedicht raken Nunspeet diep na drama, activiteiten geannuleerd

Volgens Kirsten heeft het ongeluk het dorp wakker geschud. “Ik denk dat dit enorme tragische ongeval velen van ons heel erg bewust heeft gemaakt hoe alles letterlijk in enkele seconden kan veranderen.”

Ze ziet daarin ook een oproep: “Kijk, de wereld kunnen we niet veranderen. We kunnen Nederland niet veranderen. Maar we kunnen wel bij ons eigen dorp beginnen: er voor elkaar zijn, hulp bieden of even aan iemand vragen ‘hoe gaat het met je?’ Ik denk dat we ons dat nu des te meer beseffen.”

Impact

Dat haar woorden zoveel losmaken, had ze niet verwacht. Het gedicht duikt op in talloze statussen en berichten op sociale media. “Serieus? Dat had ik echt niet in de gaten. Ik werd er wel op geattendeerd dat veel mensen het ook gepost hadden. Ik heb mensen een bedankje gestuurd dat ik dat superlief vond, maar dat het zo’n impact zou hebben, dat had ik niet verwacht.”

Het gedicht, dat inmiddels symbool staat voor saamhorigheid en troost in Nunspeet, luidt:

Wij dragen dit samen

Maandagavond, lichtjes aan,
verwachtingen lang de route
Tot alles even stilviel
en ons dorp de adem inhield.
We voelden het in ons hart,
dit raakt ons, dit is van ons.
Want in Nunspeet lopen we samen,
kennen we gezichten, voelen we pijn.
Nu zoeken we woorden,
maar vinden vooral elkaar.
Een hand op een schouder,
een blik die zegt: ik zie je.
Laat ons licht zijn waar het donker werd,
warmte waar de schrik nog zit.
Laten we omkijken, blijven dragen,
met liefde, met aandacht, met tijd.
Wij zijn Nunspeet.
En niemand hoeft hier alleen te staan.